Εις μνήμην Αικατερίνης Επισκοπομήτορος
«Γυναῖκα ἀνδρείαν τίς εὑρήσει; τιμιωτέρα δέ ἐστι λίθων πολυτελῶν ἡ τοιαύτη…τό στόμα δέ ἀνοίγει σοφῶς καί νομοθέσμως, ἡ δέ ἐλεημοσύνη αὐτῆς ἀνέστησε τά τέκνα αὐτῆς καί ἐπλούτησαν...»
(Παροιμ. 29,10.28)
Μόλις λίγες ημέρες έχουν διέλθει από την τρίτη Κυριακή του Πάσχα, όπου η Αγία μας Εκκλησία την αφιέρωσε στις μορφές των Αγίων Μυροφόρων. Όντως, στα πρόσωπα αυτών των μαθητριών, βρίσκει απάντηση το ερώτημα του συγγραφέα των Παροιμιών της Παλαιάς Διαθήκης.
Γυναίκες απλές και ταπεινές. Μαθήτριες πιστές, όπου πάντοτε με διακριτικότητα από απόσταση, ακολουθούσαν τον Διδάσκαλο. Παρά ταύτα, δε τους έλειπε η ανδρεία. Διότι η αρετή της ανδρείας δεν ταυτίζεται με τη σωματική διάπλαση και δύναμη, αλλά με το ψυχικό θάρρος.
Αυτές οι γυναίκες, αντλώντας δύναμη από την αγάπη προς το πρόσωπο του Διδασκάλου τους, δεν δειλιάζουν μπροστά στο σκοτάδι του βαθέος όρθρου και δεν απελπίζονται στην ιδέα του υπερμεγέθους λίθου που έφραζε την είσοδο του Τάφου.
Αυτό συνιστά την ανδρεία. Μια αγάπη που υπερνικά τον φόβο. Μια αγάπη που ξεπερνά το ασθενές την γυναικείας φύσεως, και την καθιστά λαμπροτέρα από όλους τους πολύτιμους λίθους.
Μία ανδρεία γυναίκα υπήρξε και η μακαριστή επισκοπομήτωρ Αικατερίνη. Ίσως δε, διόλου τυχαίως, ο Θεός, την εκάλεσε να αποπληρώσει το κοινόν και αναπόφευκτον χρέος της ανθρωπίνης φύσεως, την εβδομάδα κατά την οποία η Εκκλησία εόρταζε τις Αγίες αυτές Μυροφόρες.
Οι αρετές που την εκόσμησαν, του ήθους και της τιμιότητας, αποτελούν κατεξοχήν συστατικά της ανδρείας. Ευγενής και προσηνής, καθίστατο προσφιλής προς άπαντας. Πάντοτε διακριτική, ουδέποτε προέταξε την ιδιότητά της ως μητέρα ενός Eπισκόπου.
Υπήρξε το ευσκιόφυλλον δέντρον, το οποίον ανέπαυσε ταλαιπωρημένες, από τον καύσωνα των θλίψεων, ψυχές ανθρώπων, προσφέροντάς τους παρηγορητικό δροσισμό.
Υπήρξε στοργική μητέρα και πιστή σύζυγος. Ίσως δε, πάλι να βρίσκει εφαρμογή ο λόγος του συγγραφέα των Παροιμιών, καθώς τα λόγια της πάντοτε περιείχαν σοφία, ενώ η ελεημοσύνη της υπήρξε η προκοπή και ο μεγαλύτερος πλούτος που παρέδωσε ως παρακαταθήκη στα παιδιά της.
Αφιέρωσε με αγάπη στην Εκκλησία έναν Επίσκοπο, και κατέστη κατ’ αυτόν τον τρόπο πνευματική προμήτωρ για όλους εμάς.
Η κατ’ άνθρωπον θλίψη του αποχωρισμού, που ακόμα κρατά τους οφθαλμούς μας βεβαρυμένους, δεν δύναται να επισκιάσει την ευγνωμοσύνη που τρέφουμε όλοι στο τίμιο πρόσωπό της.
Στην αρχόντισσα Αικατερίνη, όλοι μας χρωστάμε εσαεί ευγνωμοσύνη, διότι παρέδωσε στην Εκκλησία έναν Θεοπρόβλητο Επίσκοπο και σε όλους εμάς έναν στοργικό Πατέρα.
Η μακαρία επισκοπομήτωρ Αικατερίνη «εὐάρεστη Θεῷ γενομένη, ἠγαπήθη˙ και ζῶσα μεταξύ ἁμαρτωλῶν, μετετέθη».
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Ευγνωμοσύνης ένεκεν,
Αρχιμ. Αλέξιος Παπαδόπουλος
Καθηγούμενος Ιεράς Μονής Παναγίας Τουρλιανής
Άνω Μεράς Μυκόνου.
